Wszyscy cierpimy siedząc w domu i nie mogąc wyjść na zewnątrz, choćby po to, by po prostu poczuć wiatr we włosach i nieskrępowaną wolność. Jako fotograf dzikiej przyrody jestem szczególnie zasmucony tą niemożnością. Od miesiąca nie byłem już w terenie. To trudne i frustrujące, ale moim zdaniem konieczne. Mi osobiście pomaga fakt, że co dzień chodzę do pracy i z reguły gdy wracam do domu jestem zmęczony. I chyba nie miałbym teraz ani sił ani tym bardziej nastroju na leśne podchody. Ale lasu mi brakuje. Jego koloru, dźwięków, zapachu. Brakuje mi, jak nigdy dotąd. Nawet śni mi się po nocach, że fotografuję leśne istoty. 🙂 To tęsknota za utraconym czasem i możliwością. Jednakże obiektywnie patrząc zaraza, którą przeżywamy, nie jest w świecie przyrody niczym nowym, ani dziwnym. Po prostu trafiło na ten rok, na to pokolenie. Przeminie, jak zawsze. Nawet zaraza się zużyje. Świat z pewnością wróci po niej do normy, jak po każdym wydarzeniu historycznym. Może będzie odtąd nieco inaczej. Może nie. Nie wiadomo. Obyśmy stali się po tym mądrzejsi. Obyśmy nie zapomnieli o tym za kilka lat, jak o wielu złych doświadczeniach z przeszłości. Bo czas płynie i wszystko zaciera się. Jedno jest jednak pewne – nadzieja nie umiera! Póki co… zostańmy na razie w domu. Ja zostaję :))
Ps. Poniższy rysunek autorstwa p. Tomasza znalazłem na stronie Instytutu Biologii Ssaków PAN w Białowieży. Chylę czoła przed pomysłem i poczuciem humoru twórcy i obiecuję się nadal stosować do ogólnoświatowego wezwania. 😉
